ნუცა შიოშვილის პორტრეტი — როგორ არიან ჩართული ემიგრანტები საერთო ბრძოლაში?

— მეც გიპასუხებდი, რატომ არ წამომყევი-მეთქი... ასე რომ... მოკლედ, მე ვარ ნუცა შიოშვილი, 30 წლის. გერმანიაში დაახლოებით რვა წლის წინ წამოვედი სასწავლებლად. კიოლნში ვცხოვრობ. თან ვმუშაობ, თან  იურიდიულზე ვსწავლობ, ახლა სამაგისტროს ვწერ თემაზე „საავტორო უფლებები დოკუმენტურ კინოში“. ჩემი მეორადი პროფესიაც დოკუმენტური კინოს გადაღებას უკავშირდება. მაგისტრატურის დასრულების შემდეგ ამ მიმართულებით ვგეგმავ სწავლის გაგრძელებას. რატომ წამოვედი გერმანიაში და, ალბათ, ყველას სხვადასხვა მიზეზი აქვს ამის. ჩემ შემთხვევაში არ იყო ისე, რომ რაღაცას გავექეცი, უფრო საკუთარი თავის ძებნას ჰგავდა ეს ყველაფერი. არ არის ისე, რომ რადგან უკვე ამდენი წელია აქ ვცხოვრობ, სულ აქ დარჩენას ვაპირებ. ჩემთვის ამ ეტაპზე ჩემი ცხოვრება ორ ქვეყანას შორის მოგზაურობას ჰგავს. ხშირად ჩამოვდივარ საქართველოში და ეს მომწონს. ვიზალიბერალიზაციის შემდეგ, როცა იაფი ფრენები დაინიშნა საქართველოში, ამან კიდევ უფრო გაამარტივა ეს პროცესი, რაც ძალიან მნიშვნელოვანია ჩემთვის. იაფი ფრენა, ჩემი პროფესია და სამსახურში არსებული მოქნილი გრაფიკი მიტოვებს იმის საშუალებას, რომ არ ვიყო მოწყვეტილი ქართულ რეალობას და როცა ქვეყნისთვის თუ ჩემი მეგობრებისთვის ან ოჯახის წევრებისთვის მნიშვნელოვანი მომენტებია, გარკვეული დროით მაინც შემიძლია ჩამოვიდე და მანდ ვიყო.

— კი, ოღონდ შენ მაინც არ კითხულობ რაღაცებს და იცოდე, ვიმახსოვრებ. ზუსტად ვიცი, რა გაქვს წაკითხული და რა — არა. იდეაში, ჩემი ყოველდღიურობაც თითქმის ჰგავს იმ ყოველდღიურობას, რაც მაგ დროს საქართველოში გაქვთ აქციის მონაწილეებს. ჩემი დღეც იწყება მაშინ, როცა აქციის მონაწილეები იღვიძებენ და მთავრდება მაშინ, როცა აქცია იძინებს. გვიან ვიძინებ, მერე გვიან ვიღვიძებ და ველოდები აქციის დაწყებას. რამე საქმის გაკეთებას რომ ვცდილობ, ვერ ვკონცენტრირდები. მაგალითად, სამაგისტროს დასრულებამ რამდენიმე კვირით გადაიწია, რადგან არ ვარ პროდუქტიული. მაგალითად, ვეღარ ვხვდები აქ მეგობრებს და ვერც იმ ყოველდღიურ რუტინას ვაგრძელებ, რომ ვისეირნო ან, არ ვიცი, კინოში წავიდე. არ მაქვს რა ამ ყველაფრის ხალისი, ეს ერთი, და მეორე — მუდმივად მაქვს დანაშაულის განცდა. როგორ უნდა მივიღო რამით სიამოვნება აქ, როცა ამ დროს იქ ჩემს მეგობრებს არბევენ, იჭერენ? როცა მანდ ვარ და მე თვითონვე ვმონაწილეობ აქციებში, ეს დანაშაულის განცდა ქრება. მაგ დროს უკვე აძლევ საკუთარ თავს უფლებას, პირობითად, კაფეში წახვიდე და ყავა დალიო, საკუთარი თავი დააჯილდოო. აქ როცა ვარ, საკუთარ თავს ვეკითხები: ისედაც სულ დაჯილდოებული არ ხარ? ისე ცხოვრობ, როგორ ცხოვრებაზეც ბევრი ოცნებობს, რით დაიმსახურე შენ ეს კომფორტი და რით ვერ დაიმსახურეს იმ ადამიანებმა, რომლებიც იქ თავისუფლებისთვის იბრძვიან? ჩემი ყოველდღიურობა ხდება ისიც, რომ მთელი დღე ლაივი მაქვს ჩართული. ერთი არხი ტელევიზორში მაქვს, მეორე — ლეპტოპში და პარალელურად ონლაინ მედიებს ვსქროლავ. რაღაც მომენტში ტოქსიკურიც კი ხდება ეს ყველაფერი. 

— ისე არ მინდა გამომივიდეს, რომ აქ მსხვერპლი მე ვარ ან თითქოს იმას ვერ ვიაზრებ, რა რთულია გადაბმულად 24 საათი აქციაზე დგომა ამ სიცივეში, თან, როცა გარბევენ. ბუნებრივია, არ ვაჯიბრებ ამ ორ მოცემულობას. უბრალოდ, როცა გარედან უყურებ მაგ ყველაფერს, რაც რუსთაველზე ხდება და თან მანდ არ ხარ, ვერც ამ დიდ ბრაზს უშვებ სათანადოდ, ძალიან რთულია და ამას კიდევ ემატება პირადი ემოციებიც. იმაზე ფიქრს იწყებ, იქნებ, შენ მათსავით მებრძოლი არ ხარ და მუდმივად უსვამ საკუთარ თავს შეკითხვას, რომ შენც დაიმსახურე ეს თავისუფლება? შენ ხომ არ ხარ იქ, იმ ქვეყანაში დარჩენა და ბრძოლა არ აირჩიე, შენი კარიერა თუ ცხოვრება ვერ დაინახე იქ, აქეთ წამოხვედი, კომფორტი არჩიე. იქნებ, არ ხარ საკმარისად მებრძოლი? და მერე ის თავისუფლება, რასაც ეს ადამიანები აუცილებლად მოიპოვებენ, შენც გეკუთვნის? შენი მოპოვებულიც არის ეგ თავისუფლება? მეორე მომენტია კიდევ ის, რომ აცნობიერებ, რაღაც ძალიან დიდი პოლიტიკური პროცესებია შენს ქვეყანაში და შენ ამ ყველაფრის მონაწილე არ ხარ, უბრალოდ, ინტერნეტით აკვირდები. შეიძლება სხვა ქვეყანაში მიმდინარე მნიშვნელოვან პროცესებშიც გინდოდეს მონაწილეობა და გაინტერესებდეს,  მაგრამ როცა ეს ყველაფერი იმ ქუჩებზე ხდება, სადაც გაიზარდე, სხვანაირად ემოციურია. სხვანაირად გინდა, ამ ყველაფრის ნაწილი იყო. ეს აქციები ისედაც სიმბოლურია ჩემთვის. ის სკოლა, სადაც მე დავდიოდი, პარლამენტთან ახლოსაა. შესაბამისად, „ვარდების რევოლუციაც“ და მერე 2007 წლის ამბებიც ჩემ თვალწინ ხდებოდა. ზოგჯერ ისეთი დაძაბულობა იყო, სკოლაში არ გვიშვებდნენ და როცა მივდიოდით და რუსთაველზე გავივლიდით, ძალიან შთამბეჭდავი იყო ეს ყველაფერი და ამის ეპიცენტრში ვიყავით. და ახლაც, თითქოს ისევ ეგ რაღაცები ხდება იმ ქუჩებზე, ოღონდ იმ განსხვავებით, რომ შენ არ ხარ იქ, აკლდები რაღაც დიდ ისტორიულ ამბავს. კიდევ ისიცაა, როცა გერმანიაში აღფრთოვანებით ლაპარაკობენ იმაზე, რაც საქართველოში ხდება, უხერხულობას გრძნობ. მაგალითად, იმ დღეს ჩემმა უფროსმა მითხრა, რა მაგარია ასე რომ იბრძვით, მადლობა ამისთვის, ამაყები უნდა იყოთო და ამ დროს მე ვფიქრობ, მეც უნდა ვიყო ამაყი? მეც ვიმსახურებ ამ მადლობას? არ ვიცი. ბევრი ასეთი ფიქრი მოგდის და მაქსიმალურადაც რომ იყო ჩართული სხვადასხვა ფორმით, მაინც რთულია შენი როლი დაინახო ამ პროცესებში, როცა ადგილზე არ ხარ. თან, ჩემს შემთხვევაში ისიც ემატება, რომ კონკრეტულ ადამიანებზე გადადის ეგ ამბები. რომ გიყურებთ შენ, ქეთის, იქ რომ ხართ, საფრთხე გემუქრებათ, მოკლედ, რთულია რა.

— ზოგადად, საქართველოს კონტექსტში ვცდილობ ხოლმე საჯარო დისკუსიებზე ვიარო და სადაც ამის შესაძლებლობა იქნება, საქართველოც შევიტანო დღის წესრიგში. როცა აქციებია, მაგალითად, ვცდილობ ონლაინ მაინც ვიყო პროდუქტიული. ხშირად აქციებზე ინტერნეტი არ იჭერს კარგად ან არ გაქვთ დრო იქ მყოფ ადამიანებს, რომ სქროლოთ და ამ დროს თქვენთან ვარ უწყვეტად ხაზზე. გწერთ, სად არის დაძაბულობა, სად დგას სპეცრაზმი, ემზადებიან თუ არა დასარბევად. მარტო შენც არა, ნაცნობებსაც. რაღაცნაირად მობილიზებული ვარ, რომ ყველა საჭირო ინფორმაცია მოგაწოდოთ, რაც შეიძლება იქ ადგილზე გამოგადგეთ. ასევე ჩართული ვარ ე.წ. საინფორმაციო ომშიც. ვცდილობ იმ ადამიანებამდე მივიტანო სწორი ინფორმაცია, რომლებიც პროპაგანდისტული მედიების გავლენის ქვეშ არიან. აქედან ეს უფრო მარტივია, უფრო გაქვს ამისი დრო. ნუ, ფინანსურადაც ვცდილობ ჩემი მეგობრების თუ, უბრალოდ, აქციის მონაწილეების მხარდაჭერას. ეს დადებითი მხარე მაინც აქვს აქ ყოფნას, რომ სტაბილურია ჩემი შემოსავალი, არც გაფიცვა მიწევს და არც ჩემს სამსახურს ემუქრება საფრთხე, ამიტომ ვცდილობ ამ კუთხით გავაძლიერო ჩემი მეგობრები, რომლებიც სულ იქ დგანან. ასევე, იმ პატარა ონლაინ მედია საშუალებების ფინანსურ მხარდაჭერასაც ვცდილობ, რომლებიც, ჩემი აზრით, ძალიან კარგად მუშაობენ და მათი არსებობა მნიშვნელოვანია ამ პროცესებისთვის და არამარტო. გარდა ამისა, აქაც ვმართავთ ხოლმე აქციებს და არჩევნების და  28 ნოემბრის მერე საკმაოდ ხშირადაც.

— თავიდან ვერ აღვიქვამდი ვერც ძალას და ვერც როლს. მეგონა, ერთადერთი კონტრიბუცია იქ, უშუალოდ აქციაზე, დგომა იყო და აქ გამართულ აქციებს აზრი არ ჰქონდა. თუმცა, ნელ-ნელა დავიწყე იმის შემჩნევა, რომ მხოლოდ ერთი და იგივე ოცი ადამიანი კი არ დავდიოდით, უფრო მეტი ადამიანი შემოგვიერთდა. მერე დავინახე ისიც, რომ მარტო ქართველები კი აღარ ვიდექით აქციებზე, აქაური მეგობრებიც შემოგვიერთდნენ, გერმანელები, ბელარუსები, უკრაინელები. ამ დინამიკის ცვლილებამ გამიჩინა იმის განცდა, რომ აქედანაც შეიძლება რაღაცის გაკეთება. როცა მანდ ჩამოვედი, უკვე მარშები და მსვლელობები იყო და მაგ დროს გავაცნობიერე ისიც, რომ არის მომენტები, როცა მართლა ფიზიკურად აქციაზე დგომა არის ყველაზე მნიშვნელოვანი, როცა ხალხს იჭერენ და ეგ ფიზიკური რესურსი გჭირდება, თუნდაც იმისთვის, რომ არ გაატანო ეგ ადამიანები. თუმცა, მერე არის რაღაც პერიოდები, როცა ბრძოლა ინტელექტუალურ მოედანზე გადადის, შედარებით სიმშვიდეა აქციებზე და ამ დროს უნდა გაძლიერდეს დასავლეთზე ზეწოლა და ინფორმაციული ომი, იქნება ეს კამპანიები, სტატიის დაწერა თუ ვიდეოს გადაღება. მაგალითად, ბერლინში არის არასამთავრობო ორგანიზაცია „გზა“, რომელსაც საქართველოს საკითხი მიაქვს არა მარტო პოლიტიკურ ელიტებამდე, არამედ რიგით მოქალაქეებამდე. რამდენიმე დღის წინ ასევე მე და ჩემმა მეგობარმა გურამ გეგუჩაძემ დავაორგანიზეთ საინფორმაციო შეხვედრა კიოლნში სტუდენტებისთვის, ჩვენი მეგობრებისა და კურსელებისთვის, სადაც ვისაუბრეთ იმაზე, რა ხდება კონკრეტულად საქართველოში და რომ ეს ბრძოლა არ დაიყვანება მხოლოდ ევროკავშირში გაწევრების სურვილზე და რომ აქ რუსეთის მეზობლობა არის უმნიშვნელოვანესი ფაქტორი. ამ შეხვედრის საჭიროება იქიდან გამომდინარე დავინახეთ, რომ ზოგჯერ აქ უკვირთ, რატომ ვაფრიალებთ ევროკავშირის დროშებს აქციებზე და რატომ გვინდა ეს ასე ძალიან. ზოგჯერ ჩვენი კონტექსტის გაგება რთულია ხოლმე სხვა ქვეყნის მოქალაქეებისთვის. ვფიქრობ, ამ მიმართულებით აქტივიზმი ჩვენი საერთო ბრძოლისთვის საჭირო და შედეგის მომტანია. ასე რომ, კი, ჩვენც შეგვიძლია ამ პროცესებში ისე ჩავერთოთ, რომ საერთო შედეგის დადგომაში ნამდვილად შევიტანოთ დიდი წვლილი.

— მოდი, ასე გეტყვი: ბრძოლად, პირველ რიგში, თავისუფლება ღირს. ბრძოლად ღირს ჩვენი სუვერენიტეტი, ადამიანის უფლებები. რაც შეეხება აქ ცხოვრებას, სიმართლე გითხრა, ზოგჯერ ზუსტად ეს პრივილეგიები მიჩენს დანაშაულის განცდას, რაც აქ მაქვს: ღირსეული ანაზღაურება ან ის ფაქტი, რომ სამსახურიდან უმიზეზოდ ვერ გამათავისუფლებენ და შემიძლია თამამად დავგეგმო ჩემი ცხოვრების მომდევნო ეტაპები. თუნდაც ის ამბავი, რომ ქალების უსაფრთხო გადაადგილებაზე მიდის დისკუსიები, ეს უკვე რამხელა რაღაც არის... დემონსტრაციებზე აქაც ხშირად დავდივარ, მაგრამ ეს უფრო გლობალური საკითხებია, მაგალითად, კლიმატის ცვლილება. აქაც მაქვს ხოლმე ის მომენტი, რომ ესეც ხომ ფუფუნებაა, ასეთ აქციებზე რომ დავდივარ? ვიცი, რომ მაგალითად, შენც სიამოვნებით ივლიდი და შენც გაინტერესებს ეს საკითხი, მაგრამ მანდ ამის დრო არ არის, ქვეყნის გადარჩენა-არგადარჩენის საკითხი დგას დღის წესრიგში. პრობლემა ევროპაშიც ბევრია, კრიტიკა ევროკავშირის მიმართაც არსებობს, მაგრამ აქ ხდება საბაზისო პრობლემების იდენტიფიცირება და არსებობს გეგმა, როგორ უნდა გაუმკლავდნენ ამ გამოწვევებს. ეს არის მნიშვნელოვანი. თუმცა, ამ პროცესებმა, რაც საქართველოში ხდება, და იმ უკუკავშირმა, რაც ჩემი გერმანელი მეგობრებისგან მიმიღია, დამანახა ისიც, რომ გარკვეული კუთხით, ევროპასაც ვჭირდებით ჩვენ. იცი, რას ვგულისხმობ? მაშინ, როცა აქ მოსახლეობაში ბევრი კრიტიკაა, საქართველო ამ დროს ევროკავშირის კეთილშობილ ვერსიას ხედავს, თითქოს მის პირვანდელ და იდეალისტურ მიზნებს ახსენებს მათ, რომ ეს კავშირი უნდა ყოფილიყო თავისუფლებისა და ადამიანების უფლებების გარანტი. შეიძლება საქართველო ზუსტად ეს ახალი ძალა და ენერგია იყოს ევროკავშირისთვის, რომელიც შეახსენებს მათი შექმნის მიზანს. მგონია, რომ ეს აქციები, ეს ერთიანობა და მართლა ყოველდღიური ბრძოლა ბევრ ადამიანს აღაფრთოვანებს ევროპაში და მგონია, რომ ბევრს აქვს იმის განცდა, რომ კი, იმსახურებს საქართველო, ამ დიდი ევროპული კავშირის ნაწილი იყოს.

სტატიის ავტორი: ინგა ღოღობერიძე

მთავარი სურათი: ნუცა შიოშვილი

♦ სტატია მომზადებულია სამოქალაქო საზოგადოების ფონდის ფინანსური მხარდაჭერით