ნარგიზ დავითაძე 11 იანვარს თბილისის საქალაქო სასამართლოს ეზოში მისი შვილის, ზვიად ცეცხლაძის, სასამართლო პროცესის დღეს გავიცანი. საკმაოდ მძიმე დღე იყო. მოსამართლემ ზვიადი და სხვა უდანაშაულო ახალგაზრდები პატიმრობაში დატოვა. პოლიციამ „ბიჭებო, გვიყვარხართ“ შეძახილის გამო სასამართლოს შენობა ძალის გამოყენებით დაგვატოვებინა.
ამ პროცესში ისე მოხდა, რომ მე ზვიადის დედის გვერდით ვიდექი. მიუხედავად იმისა, რომ ნერვიულობდა, ძალიან ძლიერად და თავდაჯერებულად გამოიყურებოდა. იცის, რომ მისი შვილი მართალია და, ალბათ, ამიტომაც-მეთქი, ვფიქრობდი ჩემთვის. ძალიან მომინდა მასზე დამეწერა. გამეგო, ვინ დგას რეალურად „ზვიადის დედის“ უკან — ვინ არის ქალი, რომელიც დაუღალავად იბრძვის შვილის თავისუფლებისთვის და იქით ამხნევებს საზოგადოებას, რომ ყველაფერი კარგად იქნება და აუცილებლად გავიმარჯვებთ.
ფეხდაფეხ დაჰყვებოდნენ ჟურნალისტები. ყველას აინტერესებდა, თავს როგორ გრძნობდა, რას აპირებდა და როგორ აფასებდა არსებულ რეალობას. ამის ფონზე, ძალიან მერიდებოდა მისი კიდევ ერთხელ შეწუხება, მაგრამ ვერ მოვითმინე და მაინც ვკითხე, ჰქონდა თუ არა კიდევ ერთი ვრცელი ინტერვიუს დრო და ენერგია. დაუფიქრებლად დამთანხმდა და მადლობა აქეთ გადამიხადა დაინტერესებისთვის. უკვე ვიცოდი, თუმცა, კიდევ ერთხელ დავრწმუნდი, რომ საქმე ღირსეულ, უშუალო და ძლიერ ადამიანთან მქონდა, რომელიც ყველაფერს გააკეთებს მისი და სხვისი შვილების თავისუფლებისთვის.
„სხვისი შვილების“ თემა მის ცხოვრებას, როგორც ჩანს, თან სდევს. სამ შვილთან ერთად ორი დისშვილიც გაზარდა. ეს ამბავი მაშინ გამიზიარა, როცა ზვიადის და-ძმაზე ვკითხე. ხუთი შვილი მყავსო, მითხრა. ორი დისშვილია, მაგრამ მე გავზარდე, შვილები არიან ისინიცო.
ინტერვიუს დასაწყისში ვუთხარი, რა თქმა უნდა, ზვიადზე ბევრს ვისაუბრებთ, მაგრამ მინდა, ეს სტატია თქვენზე იყოს და არა მასზე-მეთქი. კარგიო, გაეღიმა. არ ვიცი, როგორ მოხდა, მაგრამ ხუთი წუთის შემდეგ აღმოვაჩინე, რომ იმ კითხვებზეც კი, რომელიც უშუალოდ მას ეხებოდა, ზვიადზე საუბრობდა. მივხვდი, მაგრამ აღარ შევაწყვეტინე. არა იმიტომ, რომ მისი პირადი ამბავი ნაკლებ საინტერესო იქნებოდა, უბრალოდ, მის სახეზე, მის თვალებში დავინახე, რომ ერთადერთი, რაზეც ახლა ფიქრობს, ზვიადია (ზვიო, როგორც თავად ეძახის); ერთადერთი, რაც აწუხებს, ზვიადია; ერთადერთი, რაც ეამაყება, ზვიადია, და ერთადერთი, რადაც საკუთარ თავს ახლა აღიქვამს, ზვიადის დედობაა.
ასე რომ, მოდი, გავიცნოთ ზვიადის დედა ზვიადის ამბებით და თავად ზვიადი — დედის პერსპექტივით.
ზვიადი ახლა 19 წლისაა და ყველამ ვიცით, რომ ის თავისუფალ საქართველოზე ოცნებობს. ამ ასაკში უკვე რეჟიმის ტყვეა და ბევრისთვის ბრძოლის მოტივაციაც გახდა. როგორი იყო თქვენი ყოველდღიურობა მაშინ, როცა ზვიადის ასაკის იყავით? რაზე ოცნებობდით?
— მე რომ 19 წლის ვიყავი, 90-იანი წლები იყო. არ იყო კარგი სიტუაცია. უშუქობა იყო, უგაზობა, შიმშილი, გაჭირვება. მთელ საქართველოში დუხჭირი ცხოვრება იყო. ოცნებას რაც შეეხება, ჩემი მიზნები და ოცნებები უფრო ბავშვებს უკავშირდებოდა. მე ვერ მივიღე ისეთი განათლება, როგორიც მინდოდა. მქონდა მეც ნიჭი... უცხო ენების, ქართულის, მაგრამ ყველაფერს ფინანსები სჭირდებოდა, რთული იყო ჩარიცხვა. ოცნება, რომ კარგი განათლება მქონოდა, ოცნებად დარჩა, ამიტომ მინდოდა, ჩემს შვილებს მაინც ჰქონოდათ ის, რაც მე არ მქონდა. ყველანაირად ვცდილობდი ამას. შემეძლო, არ ჩამეცვა, არ მეჭამა, ოღონდ ამათთვის განათლება მიმეცა.
მიუხედავად იმისა, რომ განათლების მნიშვნელობა ისედაც ყველასთვის გასაგებია, მაინც დავინტერესდი, რატომ იყო პირადად მისთვის ეს საკითხი ამდენად პრიორიტეტული.
— ჩემს მეუღლეს ორი უმაღლესი აქვს დამთავრებული. ხშირად გვქონია ისეთი სიტუაცია, აი, მაგალითად, მეზობლები რომ გეუბნებიან, ის არ ააშენო, ეს არ გააკეთო, გავიწროებენ, რა. ჩემი მეუღლე პროფესიით იურისტია. ვხედავდი, რომ მისი განათლება იყო იმის მიზეზი, რომ ვერ ავიწროებდნენ, ვერ ჩაგრავდნენ. ვხედავდი, რომ განათლებული ადამიანი მარტივად მოსატყუებელი არ არის, იმიტომ, რომ მას გადამოწმება შეუძლია. გადაამოწმებს პირველ წყაროს, მეორე წყაროს და იოლად არაფერს იჯერებს. მინდოდა, არც ჩემი შვილები ყოფილიყვნენ ისე, რომ რასაც ეტყოდნენ, იოლად დაეჯერებინათ. არ მინდოდა, ისინი ვინმეს დაეჩაგრა.
ზვიადს ყურადღების ცენტრში უყვარდა ყოფნაო, აგრძელებს საუბარს. ვიფიქრე, რამე ხომ არ გამომრჩა, იქნებ, მე ვკითხე ზვიადზე და აღარ მახსოვს-მეთქი. თუმცა, არა, არ მიკითხავს. მივხვდი, რომ ჩემს ჩარევას აზრი არ ჰქონდა და ამ სტატიის მთავარი პერსონაჟი ზვიადი იქნებოდა. მინდოდა ეს მე თუ არა, ეს ასე იქნებოდა, რადგან ჩემ წინ იჯდა ძალიან ამაყი და ბედნიერი დედა. ამაყი მისი შვილის ბავშვობით, სტუდენტობით, განათლებით. ამაყი მისი სამშობლოსადმი სიყვარულით, თავისუფლებისკენ სწრაფვითა და მებრძოლი ხასიათით. თავმდაბალი, მაგრამ ამაყი დედა იჯდა ჩემ წინ და მას სურდა თავის შვილზე საუბარი.
— ზვიადს ყურადღების ცენტრში უყვარდა ყოფნა ბავშვობიდან. ერთი მეზობელი კაცი გვყავდა, უკმეხი ძალიან. მიაკითხა იმ კაცს და ეუბნება: „გამარჯობა, მე ზვიად ცეცხლაძე ვარ, მოგესალმებით. რატომ არ მაქცევთ ყურადღებას?“ ასეთი კონტაქტური იყო ყოველთვის. ბავშვი თავისუფალი დაიბადა. მამამისი აკეთებდა ჩანაწერებს, რამეს რომ იტყოდა და იმ დღეს ვნახეთ ერთ-ერთი. თურმე, ტელევიზორის გადართვა უთხოვია ჩემთვის, მე ცომს ვზელდი და არ მიმიქცევია ყურადღება. მერე მის ძმას სთხოვა, გიორგი, გადამირთეო, მერე მის დას... არცერთს არ მიუქცევია ყურადღება, მეცადინეობდნენ. სადღაც სამი წლის იყო ზვიო მაშინ და ასე უთქვამს, ამ სახლში რა ყველა ნაგლები არიან, ეს რა უპატივცემულობააო, და მესამე პირში დააყოლა „გაბრაზდა ზვიადი“. იცით, როგორი ბავშვი იყო? დასაძინებლად რომ წვებოდა, ითხოვდა, მამა მომიწვეს გვერდით და ჩვენი ქვეყნის ისტორია მომიყვესო. ზღაპრების მაგივრად ის აინტერესებდა, რა ბრძოლები გადაიტანა საქართველომ, როგორი იყო ადრე, რამდენჯერ დაგვიპყრეს. პირველ-მეორე კლასში უკვე ეტყობოდა, რომ ძალიან უყვარდა სამშობლო. განსაკუთრებულად.
სად იყავით, როცა ზვიადის დაჭერის შესახებ გაიგეთ? როგორ მიიღეთ ეს ამბავი?
— სახლში ვიყავი. შვილიშვილები მყავდა სტუმრად, იმათ ვაჭმევდი და ცოტა ხანი ტელეფონი არ მქონდა ხელში. ამ დროს კარზე კაკუნია, ვაღებ და „ტვ პირველის“ ჟურნალისტები არიან. სანამ ისინი ხმას ამოიღებდნენ, ჩემმა ქმარმა, ვაიმე, ზვიო დაიჭირესო. ტირილი დავიწყე, პირველი რეაქცია ეს იყო, მაგრამ მალევე ავიყვანე თავი ხელში. წარმოვიდგინე, როგორ მეტყოდა ზვიადი, დედა, არ ინერვიულოო. ზვიადს ველაპარაკებოდი გულში, ზვიო, გავძლიერდები, ძლიერი ვიქნები-მეთქი. ზვიადი ფსიქოლოგიურად მამზადებდა ამ ამბისთვის. არ არის გამორიცხული, რომ დამიჭირონო, მეუბნებოდა. მაფრთხილებდა, არ გაბედო და არ მოიწყინოო. მართლა თუ გვინდა ჩვენი ქვეყანა გადავარჩინოთ, ჩვენ, ახალგაზრდებმა უნდა ავიღოთ პასუხისმგებლობა, ვალდებულები ვართო.
სოციალურ ქსელში ნახევრად ხუმრობით დაწერილი პოსტები შეგხვდებოდათ იმაზე, როგორ განიცდიან დედები ჩვენს დგომას აქციებზე. როგორ გვირეკავენ დარბევის დროს და გვთხოვენ, სასწრაფოდ მოვშორდეთ იქაურობას. ზოგჯერ ეს სასაცილოა, თუმცა არა — ყოველთვის. ეს ბრძოლა მარტო შვილების არ არის. თქვენ რას ფიქრობთ ამაზე?
— მე ზვიადი ვერ მიშორებდა გვერდიდან. სულ მასთან ერთად ვიყავი, გაზაფხულის აქციებზეც. ზვიო ენერგიული ბავშვია. ის რომ დადის, მე დავრბივარ. მეუბნებოდა, დედა, გაჩერდი, დაისვენეო, მაგრამ არა. მე მაშინ ვიყავი ბედნიერი, ზვიადის გვერდით რომ ვიდექი. დედებმა კი არ უნდა ინერვიულონ, შვილები აქციაზე რომ დადიან, მხარი უნდა აუბან მათ. კეთილი უნდა ვინებოთ და შვილების გვერდით უნდა დავდგეთ. ჩვენი თაობის მშობლები მაინც უფრო კომუნისტური აზრების გავლენის ქვეშ ვართ. მშობლების ახალი თაობა რომ წამოვა, მათ შვილებს ეგ პრობლემა აღარ ექნებათ. ჩვენ მაინც კომუნისტური გადმონაშთები მოგვყვება. ზოგს ეშინია და ურჩევნია, სხვამ უბრძანოს, სხვამ ულიდეროს, სხვამ აკეთოს მის ნაცვლად და თვითონ უმოძრაოდ იყოს. არადა, ვიღაცამ ხომ უნდა აიღოს პასუხისმგებლობა? ვიღაცის დედამ ხომ უნდა აიღოს პასუხისმგებლობა? მე ავირიდე პასუხისმგებლობა, იმან აირიდა და ჰა… მაგიტომ გვაზიან თავზე. ჩვენი ბრალია, რაც გვჭირს. ასეა ეს. მარტო შვილების არაა ეს ბრძოლა. ყველას გვეხება. მე რომ შვილი გავაჩინე ამ ქვეყანაზე, კეთილი უნდა ვინებო და თავისუფალი, დამოუკიდებელი ქვეყანა უნდა დავუტოვო. ვალდებულები ვართ მშობლები, ეს გავაკეთოთ.
რამდენიმე ინტერვიუში ახსენეთ, „ოცნების“ მხარდამჭერი ვიყავი და ცოტა ხანი ზვიადი ვანერვიულე ამის გამო, მაგრამ მერე ზვიადმა კარგად აგვიხსნა ყველაფერი და გავიგეთო. ეს პრობლემა დღეს ბევრ ოჯახში დგას. შვილებს გვიჭირს მშობლებისთვის რეალობის ჩვენება. რა გითხრათ ზვიადმა, როგორ შეძლო თქვენი დარწმუნება? იქნებ, ჩვენც გამოგვადგეს თქვენი მაგალითი. მინიმუმ, ეს იმედი იქნება ჩემთვის და ჩემს მდგომარეობაში მყოფი ახალგაზრდებისთვის, რომ ჩვენც შევძლებთ ჩვენი მშობლებისთვის იმ სასტიკი რეალობის ჩვენებას, რომლის წინაშეც მთელი ქვეყანა ვდგავართ.
— კი, მათი მხარდამჭერი ვიყავი. რაღაც შეცდომებს კი ვხედავდი, მაგრამ მაინც. გეტყვით, რატომ. „ნაცების“ დროს ჩემი ოჯახის წევრებს ძალიან ავიწროებდნენ. ესენი რომ მოვიდნენ, ძალიან მჯეროდა, რომ რასაც გვპირდებოდნენ, შეასრულებდნენ. ასე არ მოხდა. გაზაფხულის აქციები რომ დაიწყო, ზვიადი ჩუმად წავიდა, გაგვეპარა. არადა, არასდროს გვატყუებს. გაგვიკვირდა, ასე რომ მოიქცა. მერე აგვიხსნა, თქვენთვის რომ ამეხსნა, რატომ მივდიოდი და რატომ იყო ეს კანონი რუსული, არ იყავით მზად გასაგებადო, მაგრამ ახლა დაგიმტკიცებთ, რომ ასეაო. მამამისს მიუბრუნდა და უთხრა, ხომ იურისტი ხარ, აბა, დაფიქრდი, ესენი რომ იძახიან, ნაცები ნაცებიო, თვითონ იმავეს არ აკეთებენ? „ნაცებმა“ რომ დააშავეს, ხომ გავუშვით და ამათ რატომ უნდა ვაპატიოთო? მოდი, ერთად გავიაროთ ეს კანონიო. მეუღლე იქვე ახლოს მუშაობდა, ოფისში წავიდნენ და ეს კანონები ამოიღეს. რამდენიმე დღე დასჭირდათ მის ბოლომდე სიღრმისეულად წასაკითხად. როცა კარგად განიხილა ზურამ (მეუღლემ) ეს კანონი, ანერვიულებული მოვიდა სახლში, საშინელებააო. ეს კანონი არაა, ეს არის ბომბიო. მაშინ ზვიადი 18 წლისაც არ იყო. ჩემი მეუღლე ამბობდა, ეს პატარა ბავშვი როგორ სიღრმეებში შევიდა, ჩვენზე სწორად დაინახა ყველაფერიო. მარტო მე და ჩემი მეუღლე კი არა, მთელი ჩვენი სანათესავო იმას ამბობს დღეს, ჩვენი ზვიო რასაც იტყვის, ჩვენც იმის გვჯერაო... მაგრამ, ცოტა ხანი კი ვანერვიულე ზვიო. მეუბნებოდა ხშირად, ნუ უყურებ სულ „იმედს“, სხვა არხებზე გადართე, განვითარდი, დაგღუპავს ეს არხიო. ისე, პროპაგანდა მართლა მუშაობს.
როგორ დააღწიეთ თავი სამთავრობო პროპაგანდას?
— მაშინაც კი, როცა აქციებზე დავიწყე სიარული ზვიადთან ერთად, „იმედს“ ისევ ვუყურებდი. ტელევიზორის დრო დიდად არ მქონდა, მამამთილიც ავად მყავდა და დედამთილიც, მაგრამ სერიალებს უყურებდნენ ასაკიანები, თავისთავად ჩართული იყო ეგ არხი და მერე „ქრონიკასაც“ ვუყურებდით. ერთი დღე იყო, აქციიდან მოვედი და „იმედი“ ჩავრთე. ვა, დავინახე, რომ სიმშვიდეა, ხალხი არ არის. არადა, დღეს ვიყავი აქციაზე და ბევრი ხალხი იყო. გადავრთე სხვა არხზე, იქაც ბევრი ხალხია. ავლაბარში ვცხოვრობდი, იქვე ვიყავი, არ დამეზარა და ისევ გავედი აქციაზე. მივედი და ბევრი ხალხი დამხვდა. მოკლედ, ბევრი გზით გადავამოწმე, მერე ისევ „იმედი“ ჩავრთე და თავიდან ბოლომდე ვუყურე. ძალიან შემრცხვა. თავი შეურაცხყოფილად ვიგრძენი. იცი, რატომ? მე რომ შენ გენდე, შენ რომ გიყურებ და შენი მჯერა, ასე უნდა მატყუებდე? იცი, როგორ შემრცხვა? საკუთარ თავს ვერ ვპატიობდი და „იმედის“ ჟურნალისტებისგანაც ისე მეწყინა. მე ხომ გენდობი შენ, რატომ მატყუებ? არ შეიძლება, სიმართლე გააშუქო? ეს რანაირი საქციელია, როცა ადამიანი გენდობა და შენ ასე ურეცხავ ტვინს. მოვა დრო და მაგათაც შერცხვებათ.
რომ არა ზვიადი, მაინც დაინახავდით სიმართლეს?
— დავინახავდი. ცოტა გვიან, მაგრამ აუცილებლად დავინახავდი და დავდგებოდი ხალხის გვერდით. უბრალოდ, ზვიომ ეს პროცესი გაგვიმარტივა და დააჩქარა.
დედებზეც უნდა გკითხოთ. „რეჟიმის ტყვეების დედები“, „სინდისის პატიმრების დედები“ — რაღაც ახალი ჯგუფი გამოჩნდა თქვენი სახით, ახალი ძალა ამ ბრძოლაში, რომელიც ყველას ეიმედება. როგორი განწყობაა „დედებში“? რა არის თქვენი გეგმა?
— დედები ისეთი კარგები და ისეთი ძლიერები არიან... ერთმანეთს რომ შევხედავთ, უკვე ვხვდებით, რა უნდა გავაკეთოთ. ერთ-ერთი დაგვცინის, თქვენც არანაკლები ხულიგნები ხართო. მოსამართლეებს რაც მოვუწყვეთ, დედებმა დავგეგმეთ ეგ და კიდევ უარესებსაც დავგეგმავთ. სიმშვიდეს არ ვაპირებთ. იცი, როგორი ძლიერები ვართ? ყველა ძლიერია. ერთი რომ ძლიერი იყო და დავინახე, მე გავძლიერდი, მერე მე სხვამ დამინახა და ასე გავძლიერდით ყველა ერთად. ისეთი მუხტია, როცა ერთად ვართ, ერთმა ჟურნალისტმა იხუმრა, ამათ რა გააჩერებთო. ასეცაა. ჩვენ არ გავჩერდებით. ჩვენ არ გვეშინია. იქით უნდა ეშინოდეთ ჩვენი. მაგ მოსამართლეების, პროკურორებისა და „ოცნების“ კოშმარი გავხდებით დედები. ღამე მშვიდად ვერ დაიძინებენ. ვერც რესტორანში შევლენ მშვიდად. სულ იმის შიშში უნდა იყვნენ, აქეთ-იქით უნდა იყურებოდნენ, ვინმემ რამე არ წამოგვაძახოსო. რა თქმა უნდა, კანონის ფარგლებში ვიმოქმედებთ, მაგრამ ესენი სიმშვიდეს ვერ ეღირსებიან.
ზვიადთან საკმაოდ ხშირი კონტაქტი გაქვთ, როგორც ვიცი. ნუ, რამდენადაც ეს შესაძლებელია. რას გეუბნებათ ხოლმე?
— მეუბნება, დედა, არ გაგიკვირდეს, რომ 20 წლის ციხეში გავხდეო. მოდი, ყველა გზა განვიხილოთ, ერთ კვირაში გამოვა, ორ კვირაში გამოვა, ეს ფიქრები ჩვენ დაგვაზიანებს, ყველა შესაძლო ვარიანტი უნდა განვიხილოთ, რომ ძლიერები დავრჩეთ ბოლომდე და ნიჰილიზმში არ გადავვარდეთო. კიდევ იმას მეუბნება, ჩემზე არ ინერვიულო, ციხე მარტო ყაჩაღების კი არ არის, აქ პასუხისმგებლობით სავსე ადამიანებიც არიან, განათლებას ვიღებო. ახლა გაზეთს უშვებს, მაგაზე მუშაობს. იცით, როგორ ვარ, რომ რეკავს? აი, ელემენტი რომ იტენება, ეგრე ვიტენები. ძალა მემატება. სად მცალია დედა ნერვიულობისთვის-მეთქი, სულ მაგას ვეუბნები. მართლა არ მცალია. ხალხისგან ისეთ დიდ სიყვარულს ვგრძნობ, შეუძლებელია ამის აღწერა. ხალხი გვენდობა, ვუყვარვართ, ვეიმედებით. რა უფლება მაქვს, ცუდად ვიყო? რა უფლება მაქვს, გავჩერდე?
რადგან ქალბატონი ნარგიზის გადაწყვეტილებით, ამ სტატიის მთავარი გმირი მაინც მისი შვილია, ბოლო ამბად მის მიერ მონათხრობ ჩემს საყვარელ ისტორიას დაგიტოვებთ. პრინციპში, ეს ამბავი ორივეზეა. დედაზე და შვილზე. მზრუნველ დედაზე, რომელიც ღირსეულ შვილს ზრდის და შვილზე, რომელიც დედას ენდობა და მის ყველაზე ლამაზ, ბავშვურ და კეთილ ფიქრებს უზიარებს. ასეთია ნარგიზისა და ზვიადის ისტორია.
— იცი, როგორი ურთიერთობა გვქონდა, როცა პატარა იყო? აი, სულ ვცდილობდი მომესმინა. მინდოდა გამეგო, ვინ მოსწონდა, ვისგან ეტკინა გული, მიყვებოდა კიდეც, მენდობოდა. ერთხელ მასწავლებელმა დამიბარა, მეორე თუ მესამე კლასში იყო ამ დროს, ბოლო ორი დღეა, ზვიადი დაბნეულიაო. მივედი და ვკითხე, რა ხდებოდა. მიპასუხა, დე, იცი, რა, რაღაც გონება გამეფანტა, ერთ-ერთი გოგო მომწონდა და იმაზე ვფიქრობდიო, მაგრამ მივხვდი, რომ ეს ძალიან ადრე იყო, ამიტომ ტვინიდან ამოვიღე, გადავაგდე ზღვაში, შეჭამა ვეშაპმა და წაიღო ეს ცუდი ფიქრებიო. ასეთ რაღაცებს მიყვებოდა. სულ მინდოდა, რომ მისთვის მესმინა. მინდოდა, ყველაფერი ეთქვა, გათავისუფლებულიყო, თუკი რამე აწუხებდა. ახლაც ასეა. სულ ვუსმენ.
ზუსტად ახლა, სტატიის დასასრულს, ჩემი მეგობრის, ქეთის, შეტყობინება მომდის აქციიდან: „იცით, ზვიად ცეცხლაძის დედამ გამაჩერა, მგონი გიცნობო. არა, ქალბატონო, თქვენ არ მიცნობთ, მაგრამ მე გიცნობთ თქვენ-მეთქი“. საერთო ჩათში დაწერა, უცებ ყველას გაგვიხარდა და გაგვეღიმა. ამ ამბის გაზიარება კი იმიტომ გადავწყვიტე, რომ ზუსტად ასახავს საზოგადოების განწყობას: ამ ბრძოლაში „სინდისის პატიმრების დედები“ ჩვენი ერთ-ერთი მთავარი ძალა და მოტივაციაა. ყოველთვის გვიხარია, როცა მათ ჩვენ გვერდით ვხედავთ. იქნებ, შინაგანად იმისიც გვჯერა, რომ ჩვენც, „სხვის შვილებსაც“, ისე ერთგულად დაგვიცავენ, ჩვენთვისაც ისე თავგანწირვით იბრძოლებენ, როგორც ამას თავიანთი შვილებისთვის აკეთებენ. მათ გვერდით თავს ჩვენც დაცულად ვგრძნობთ.
სტატიის ავტორი: ინგა ღოღობერიძე
მთავარი ფოტო: პუბლიკა
♦ სტატია მომზადებულია სამოქალაქო საზოგადოების ფონდის ფინანსური მხარდაჭერით
